Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

λίγο πριν την αναχώρηση

Θα κάνω μία προσπάθεια να γράψω κάτι αστείο.Ή έστω κωμικό.
Από το σαλόνι ακούγεται η φωνή της μις Μάρπλ λίγο πριν αποκαλύψει το δολοφόνο.
Ο πατέρας μου μου ανακοίνωσε σήμερα το πρωί ότι ξαναερωτεύτηκε τη μαμά μου στις διακοπές τους.Τους πρότεινα κι εγώ να κάνουν κι εκείνον τον θρησκευτικό,να γίνω κι εγώ παρανυφάκι,κι ας μην πιστεύω.
Υπάρχει η λέξη μεταπληρεξουσιούχος.Και μεταπληρεξουσιότητα.
Αποφάσισα όλα τα ¨ζητήματα που απασχολούν την έννομη τάξη χρόνια τώρα" να τα λύσω εγώ έτσι ώστε κανείς άλλος να μη χρειαστεί ν`ασχοληθεί με τη νομική επιστήμη.Ποτέ.
Οι ματατζήδες κάνουν δίμηνη εκπαίδευση και όταν είναι να πάνε σε πορεία,οι υπόλοιποι απλοί μπάτσοι τους λυπούνται γιατί θα φάνε ξύλο.Έτσι μου είπε ένας παλιός συμμαθητής,νυν μπάτσος.
Μου έδωσε η μαμά μου 300 έουρος να τη βγάλω όλο το μήνα.Δε νομίζω.
Πίσω στη Θεσσαλονίκη,ο ανοιχτός πόλεμος με τις κατσαρίδες βαίνει υπερ μου.Είμαι ο δολοφόνος με το τέζα.
Ο κολλητός μου πήγε στο φεστιβάλ της ΚΝΕ και μια κοπέλα του ζήτησε τον αριθμό του,όχι για να του πρήξει τ`αρχίδια με το κόμμα,αλλά για ν`ανταλλάξουν απόψεις.

Περιμένω ν`αρχίσει το φεστιβάλ κινηματογράφου.Έχω 20 μέρες το χρόνο με την ευλογία το μυαλό μου να σταματάει να λειτουργεί.10 + 10 στο φεστιβάλ ντοκυμαντέρ.

Τα μυαλά στα κάγκελα κι αέρα στα πανιά μας,μάγκες.

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΙ

Δε φοβάμαι τις λέξεις.
Δε μ`αφορούν οι γυμνές λέξεις.
Με πονάνε οι υγρές λέξεις, αυτές που νοτίστηκαν από δάκρυα.

Δε δέχομαι ο οποιοσδήποτε να μου λέει κάτι επειδή νομίζει ότι
αυτό είναι που θέλω ν`ακούσω.

Γίνομαι παρανοϊκή?
Συχνά.

Με πληγώνει κανείς περισσότερο από τον εαυτό μου?
Όχι.

Ποιος θα λύσει τις αντιφάσεις μέσα μου?
Εγώ.Εγώ?

Είναι καλύτερο αυτή η ζωή σίγουρα να μην έχει νόημα?
Ή να έχει αλλά να μην το βρίσκουμε ποτέ?

Το βάρος των ανθρώπων πέφτει πάνω μου.
Εγώ το επέλεξα.

Δε φοβάμαι να δώσω τον εαυτό μου.
Το κάνω συνέχεια.

Ποιος άφησε πίσω του τον εγωισμό του?Ποτέ?

Τι μένει?Γενικά.