Ψάχνω την πόλη του έρωτα. Ξέρω ότι υπάρχει. Είναι γεμάτη με δέντρα, πάρκα, ποτάμια και γαλάζιο ουρανό. Είναι γεμάτη μουσική, γλυκιά, μελαγχολική, γεμάτη σαξόφωνα και ακορντεόν. Έχει μπαρ στα οποία οι άνθρωποι με το που κοιτάζουν ο ένας τον άλλον αγκαλιάζονται χωρίς ντροπή, φιλιούνται και κάνουν έρωτα. Μιλάνε, μοιράζονται τις σκέψεις τους, πίνουν ζεστό κονιάκ, αγαπιούνται παθιασμένα για πάντα, χωρίς το πάντα να σημαίνει αυτό που σημαίνει για μας εδώ. Στην πόλη του έρωτα, όταν ξυπνάς κι έχεις δει κάποιον στον ύπνο σου, αυτός εμφανίζεται δίπλα σου και σε χαϊδεύει. Όταν κλαις, είναι από χαρά και κάποιος πάντα κλαίει δίπλα σου από την ίδια χαρά. Δεν υπάρχει ζήλεια, κανενός είδους. Όλοι είναι ελεύθεροι, ερωτευμένοι και μεθυσμένοι από ζωή.
Το ξέρω ότι υπάρχει. Δεν ξέρω πού είναι. Και κάθομαι εδώ, στο σκοτάδι μια ζωή και δε μιλάω. Και μπορεί να μη βρω ποτέ αυτή την πόλη, κι ας ξέρω ότι υπάρχει. Και να πεθάνω με τη σκέψη ότι δεν τη βρήκα ποτέ. Ενώ υπάρχει. Και να έζησα όλη μου τη ζωή σ` ένα παράλληλο μουντό σύμπαν για τους σιωπηλούς, για του ξεροκέφαλους, για τους φιλοχρήματους, για τους φοβισμένους, για τους υποκριτές. Κι αφού δε βρήκα ποτέ την πόλη του έρωτα, μάλλον δε μου άξιζε να τη βρω. Αφού δε με βρήκε αυτή. Αλλά το ξέρω ότι υπάρχει. Και κάποιες φορές σκέφτομαι πως καλύτερα θα ήταν να μην ήξερα. Αν δε μπορώ να τη βρω.
