Έχω κάποιες φράσεις ποτισμένες με

Έχω ένα κερί
μέσα σε ένα αλουμινένιο κατασκεύασμα
που έχει σχεδιασμένο πάνω του
έναν ήλιο με τρύπες
κι έτσι όπως το βλέπω
χάνω τις ακτίνες του
από τη δεξιά πλευρά.

Έχω μια καφετιέρα
που έπρεπε να καθαρίσω
και το έκανα σήμερα
με δυο μπουκάλια
υποκατάστατο ξυδιού.
Υπάρχουν υποκατάστατα ξυδιού.
Και είναι φτηνά στα σουπερ-μαρκετ της Ναβαρίνου.

Έχω ένα cd
με μουσική που με ναρκώνει
Έχω ένα μυαλό
που δε σκέφτεται τίποτα
και σκέφτεται πολύ
Έχω μια μπαλκονόπορτα
που είναι ανοιχτή
και φέρνει κρύο
Αλλά πρέπει να φεύγει ο καπνός
από τα τσιγάρα
Έχω έναν κόσμο.
Που δεν καταλαβαίνω
Έχω μια έρημο.
Με την οποία μοιάζω

Έχω ένα χαμόγελο
που σχηματίζω με δυσκολία
όταν βλέπω ότι κάποιος
ανησυχεί για μένα
και δε θέλω.
αυτός ο κάποιος
ν`ανησυχεί
για μένα.
Έχω πολύ ψέμα μέσα μου.
Και κανείς δεν το βλέπει.
Έχω μια δυσκολία
όταν κοιτάω στα μάτια
την ομορφιά αυτού του κόσμου
την ομορφιά
αυτής της στιγμής.

Έχω ένα σύννεφο
μέσα στο οποίο κοιμάμαι
κάθε βράδυ.
Έχω ένα κρεβάτι
μέσα στο οποίο ξυπνάω
κάθε πρωί.
Έχω έναν ήλιο
που μου μιλάει πολύ δυνατά
και φοβάμαι
ότι τα χάνω
τα μισά του λόγια.
Έχω μια χαρά
που κρατάει λίγο
αλλά πολύ
Έχω έναν εαυτό
που δε θέλει
να τον ξέρω.

Έχω κάτι άτομα
που ξέρουν ν`αγαπάνε.
Και κάποια άλλα
που ξέρουν να κοιτάνε τον εαυτό τους.
Εγώ ξέρω να διαβάζω.
Ελπίζω να μάθω να γράφω

λίγο πριν την αναχώρηση

Θα κάνω μία προσπάθεια να γράψω κάτι αστείο.Ή έστω κωμικό.
Από το σαλόνι ακούγεται η φωνή της μις Μάρπλ λίγο πριν αποκαλύψει το δολοφόνο.
Ο πατέρας μου μου ανακοίνωσε σήμερα το πρωί ότι ξαναερωτεύτηκε τη μαμά μου στις διακοπές τους.Τους πρότεινα κι εγώ να κάνουν κι εκείνον τον θρησκευτικό,να γίνω κι εγώ παρανυφάκι,κι ας μην πιστεύω.
Υπάρχει η λέξη μεταπληρεξουσιούχος.Και μεταπληρεξουσιότητα.
Αποφάσισα όλα τα ¨ζητήματα που απασχολούν την έννομη τάξη χρόνια τώρα" να τα λύσω εγώ έτσι ώστε κανείς άλλος να μη χρειαστεί ν`ασχοληθεί με τη νομική επιστήμη.Ποτέ.
Οι ματατζήδες κάνουν δίμηνη εκπαίδευση και όταν είναι να πάνε σε πορεία,οι υπόλοιποι απλοί μπάτσοι τους λυπούνται γιατί θα φάνε ξύλο.Έτσι μου είπε ένας παλιός συμμαθητής,νυν μπάτσος.
Μου έδωσε η μαμά μου 300 έουρος να τη βγάλω όλο το μήνα.Δε νομίζω.
Πίσω στη Θεσσαλονίκη,ο ανοιχτός πόλεμος με τις κατσαρίδες βαίνει υπερ μου.Είμαι ο δολοφόνος με το τέζα.
Ο κολλητός μου πήγε στο φεστιβάλ της ΚΝΕ και μια κοπέλα του ζήτησε τον αριθμό του,όχι για να του πρήξει τ`αρχίδια με το κόμμα,αλλά για ν`ανταλλάξουν απόψεις.

Περιμένω ν`αρχίσει το φεστιβάλ κινηματογράφου.Έχω 20 μέρες το χρόνο με την ευλογία το μυαλό μου να σταματάει να λειτουργεί.10 + 10 στο φεστιβάλ ντοκυμαντέρ.

Τα μυαλά στα κάγκελα κι αέρα στα πανιά μας,μάγκες.

ΤΙ

Δε φοβάμαι τις λέξεις.
Δε μ`αφορούν οι γυμνές λέξεις.
Με πονάνε οι υγρές λέξεις, αυτές που νοτίστηκαν από δάκρυα.

Δε δέχομαι ο οποιοσδήποτε να μου λέει κάτι επειδή νομίζει ότι
αυτό είναι που θέλω ν`ακούσω.

Γίνομαι παρανοϊκή?
Συχνά.

Με πληγώνει κανείς περισσότερο από τον εαυτό μου?
Όχι.

Ποιος θα λύσει τις αντιφάσεις μέσα μου?
Εγώ.Εγώ?

Είναι καλύτερο αυτή η ζωή σίγουρα να μην έχει νόημα?
Ή να έχει αλλά να μην το βρίσκουμε ποτέ?

Το βάρος των ανθρώπων πέφτει πάνω μου.
Εγώ το επέλεξα.

Δε φοβάμαι να δώσω τον εαυτό μου.
Το κάνω συνέχεια.

Ποιος άφησε πίσω του τον εγωισμό του?Ποτέ?

Τι μένει?Γενικά.

Για τα πανηγύρια...

Μαζέψαμε και τις ρετσίνες των επισήμων,τα σκατά των δεξιών και των παππάδων που ήρθαν να τιμήσουν το πανηγύρι του χωριού μας.
Ούτε σωστό λαϊκισμό δεν μπορούν ν`ασκήσουν.Έρχονται,κάθονται στα επίσημα τραπεζάκια τους,μιλάνε στα μικρόφωνα τους και φεύγουνε πριν καν τελειώσουν τα επίσημα χορευτικά.Βαριούνται.
Ανέβηκε η άλλη και γύρισε και είπε "Ήμασταν κοντά σας και θα παραμείνουμε κοντά σας.Κοιμηθείτε ήσυχοι."Βεβαίως και θα κοιμηθούνε ήσυχοι οι αγρότες του χωριού,δε θα παραλείψουνε,θα δούνε και λίγη τηλεόραση πριν να την πέσουν για να ολοκληρωθεί η φαρσοκωμωδία.
Και ήταν 500 άτομα στο πανηγύρι,το 70% χωριανοί.Και όλοι φάγανε,ήπιανε και καλοπεράσανε βεβαίως βεβαίως.Αλλά σήμερα το πρωί ήμασταν...6 άτομα που καθαρίσαμε το χαμό και μαζέψαμε τα σκουπίδια τους και καθαρίσαμε τα τραπέζια τους και πιάσαμε με τα χέρια μας τις δικές τους λερωμένες χαρτοπετσέτες.Κάτω απ`τον ήλιο δυο ώρες.
Κάφροι.
Η μάνα μου λέει ότι παρόλο που θα παραιτηθεί από το σύλλογο του χωριού και του χρόνου θα μαζέψει σκουπίδια.Δίνουμε λέει το καλό παράδειγμα.Σε ποιον??Ποιος μας είδε σήμερα?Αυτοί απλά ξύπνησαν και τα είδαν όλα καθαρά και ούτε που αναρωτήθηκαν ποιανού του βγήκε η πίστη.
Και κάπως έτσι πάει παντού....

εκτός από τα μάτια,δυνητικά ανοίγουν και οι μύτες

Μένει απέναντι μας μια γιαγιά,η κ.Σοφία...Από τότε που πέθανε ο άντρας της είναι μόνη της,παιδιά,εγγόνια δεν έχει να την επισκέπτονται.Είναι κάποιες γειτόνισσες που την επισκέπτονται αρκετά συχνά.Και η δικιά μου η γιαγιά όταν έρχεται από τη Θεσσαλονίκη,κάθε απόγευμα εκεί το περνάει.Μιλάνε για μαγειρική πολύ και,φαντάζομαι,και για το παρελθόν τους...
Η κ.Σοφία ούτε έχει ταξιδέψει,ούτε από λογοτεχνία ξέρει,ούτε ταινίες έχει δει,ούτε μουσικές γνώσεις έχει.Δεν ξέρω αν έχει γνωρίσει την αληθινή αγάπη.Δεν ξέρω αν είχε πάθος ή ένταση ή αξιομνημόνευτο πόνο η ζωή της.Δεν ξέρω αν έχει έρθει σε επαφή με την απόλυτη ηρεμία της ψυχής.Δεν ξέρω αν είναι καλός ή κακός άνθρωπος,αν είναι ενδιαφέρουσα ή επιφανειακή ως χαρακτήρας.Δεν ξέρω αν περιμένει να φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο.

Αυτό που ξέρω είναι ότι όποτε μπαίνω στην αυλή της για να πάρω νερό,μυρίζω κάτι απίστευτο.Αυτή η γυναίκα έχει τον πιο τέλειο κήπο που έχω δει...Είναι ο παράδεισος,δεν ξέρω πώς να εκφράσω με λόγια την υπέροχη αίσθηση της όσφρησης,αλλα πραγματικά θέλω να κυλιστώ μέσα σε αυτά τα λουλούδια και να μείνω εκεί για πάντα και να τα μυρίζω και να με μυρίζουν κι αυτά.Αυτά είναι τα λουλούδια της κ.Σοφίας.Με αυτά ζει.

Η ζωή είναι τόσο μικρή,η μέρα όμως τόσο μεγάλη :)

Κόκκινες γραμμές

Έγινε το αύριο πάλι χθες...
Παλεύω με τη ζέστη περιμένοντας να βραδιάσει πάλι,να περάσουν οι μέρες.
Θέλω να πω τόσα πράγματα σε τόσους ανθρώπους που δε θέλουν να μ`ακούσουν γιατί τα καταλάβαν όλα χωρίς να τους πω τίποτα εγώ.
Λέξεις.Πλημμύρα.Σιωπή.Ελευθερία.Οινόπνευμα.Φυγή.Δρόμος.Χρόνος.Κενο.
Λέξεις που κάνουν σκραμπλ.Θάλασσα.Τσιγάρο.Φεγγάρι.Ανώφελη.Δύσκολη.
5-0.
Δεν είμαι αδύναμη,αλλά εδώ αισθάνομαι αδύναμη.
Είχα άραγε θάρρος ποτέ μου?
Εικόνες.Μια κουρτίνα ν`ανεμίζει σ`ένα ζεστό δωμάτιο.Ο ήλιος να μου καίει το πρόσωπο.Παγωμένο νερό στα μάτια μου.Ένα φιλί στο μέτωπο.Τι σημαίνει ένα φιλί στο μέτωπο;
Πηγαίνω το χρόνο μπροστά,όσο μπορώ.
Φεύγω ήσυχα.

Κακή εποχή,κακές στιγμές περνάω

Αισθάνομαι θαλπωρή όταν είμαι στην αυλή του σπιτιού μου και κοιτάζω τ`αστέρια.Είναι τόσο πολλά,είμαι τόσο μικρή απέναντι στο σύμπαν.
Δε θέλω να σκέφτομαι.Τα ερωτηματικά αιωρούνται πάνω απ`το κεφάλι μου και οι πληγές,ναι,αυτές οι πληγές που εσύ δε θέλεις να πιστέψεις ότι υπάρχουν επειδή πια με θεωρείς κενή,μένουν να χάσκουν ορθάνοιχτες.Σα να θέλω να βάλω αλάτι πάνω τους,σηκώνομαι και πηγαίνω εκεί.Απλά για να νιώσω τα πόδια μου να τρέμουν και το κεφάλι μου να βουϊζει.
Γυρίζω σπίτι και αρχίζουν οι ανδρομές.Τι,πότε,πώς,γιατί.Γιατί δε μίλησα,γιατί δεν έδρασα πιο γρήγορα.Φοβήθηκα,ο φόβος είναι ανθρώπινος.
Δεν ψάχνω παρηγοριά.Απλά πονάω.Δε ζητώ συγχώρεση,δε δικαιολογώ τον εαυτό μου,απλά δεν καταλαβαίνω.
Ποιος είπε ότι αυτή η ζωή είναι εύκολη;Ποιος πίστεψε ότι ήξερα τότε τι έπρεπε να κάνω;Ποιος θα ξεθολώσει το μυαλό μου;
Δεν είχα δόλο γαμώτο,ήμουν τόσο γαμημένα μπερδεμένη.

Ανούσια λόγια.
Σκέψεις.

Πέρα από τις μάσκες,μέσα στις πλευρές

Ανακηρύσσομαι η μεγαλύτερη απ`όλες της πουτάνες αυτού του κόσμου,εγώ.
Επειδή τόλμησα να πιστέψω ότι η αγάπη μου για ένα πρόσωπο θα μπορούσε να μείνει αλώβητη από την ελεύθερη εκπλήρωση των επιθυμιών μου.

At last relief...

Sensation...Some slave of sensation...

Από το πουθενά.Χωρίς σ`αγαπώ,είμαι ερωτευμένος μαζί σου,από πότε,από τότε,πώς,γιατί,μέχρι πότε.
Γενικά είσαι απόμακρος κι αυτό μάλλον μου αρέσει,γιατί δε μου δίνει κανένα βάρος.
Κάποιες στιγμές γίνεσαι πολύ τρυφερός κι αυτό μου αρέσει,γιατί πρώτον με εκπλήσσει.Βλέπουμε μια ταινία και ξαφνικά αρπάζεις το χέρι μου και το σφίγγεις και περνάς τα δάχτυλα σου στα δικά μου και δε μ`αφήνεις.
Δε μιλάς γι`αυτά.Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι,χθες κάποια στιγμή με κοίταξες παρατεταμένα,ήσουν σαν λύκος,δεν το φαντάστηκα αυτό,αν και μετά εξαφανίστηκε,σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Κάποιες φορές,μόνο που ακούω τη φωνή σου ταξιδεύω.Άλλες,μιλάς και σκέφτομαι άλλα πράματα,απλά φεύγω,ξέρεις.

Απ`όταν ήμουν πολύ μικρή,ο μπαμπάς μου μου έμαθε ότι υπάρχουν τρόποι ο χρυσός να γίνει άμμος.Χρυσός είναι κάποιος για σένα,όταν τον γνωρίζεις,όταν είναι ανεξερεύνητο έδαφος και όταν αρχίζεις το ταξίδι μέσα του.Και η πραγμάτωση του ταξιδιού τον μετατρέπει σιγά σιγά σε άμμο.Ζω τη μετατροπή,πιάνω χρυσάφι και το κάνω άμμο.Και γίνομαι άμμος.Κι είναι γαμημένα έντονο συναίσθημα.Και όμορφο.

Δε θέλω συναισθηματικούς δεσμούς,δε θέλω,θέλω την ελευθερία μου.Θέλω εμπειρίες.Θέλω να περπατάω στο δρόμο και να ξέρω ότι είμαι ΕΓΩ.

70% ανακούφιση

Δεν υπάρχει τίποτα ρομαντικό σ`έναν χωρισμό.Μ`ακούς?Τίποτα.Βρίσκεσαι μπροστά στο τέλος,το τέλος που ήρθε αργά και ύπουλα και δε μπόρεσες να κάνεις τίποτα γι`αυτό.Και κάθεσαι και λες στον άλλον ότι γνώρισες μαζί του την αληθινή αγάπη και είσαι ευτυχισμένος γι`αυτό.Αλλά έχεις ένα μαχαίρι στο χεράκι σου αυτό το ευτυχισμένο και πληγώνεις τον άλλον,τον άλλον που λες ότι έχεις αγαπήσει,τον άλλον που δεν του έχει τελειώσει.

Από τις πρώτες μέρες που ήμασταν μαζί,σε κοιτούσα κάποιες φορές από μακριά,θυμάμαι μια φορά σε χάζευα όταν αγόραζες καπνό από ένα περίπτερο....και σκεφτόμουν τη στιγμή που θα σε δω και δε θα είσαι πια δικός μου.Τι βλακώδης σκέψη.Αλλά εγώ πάντα το είχα αυτό το κακό,πάντα σκεφτόμουν και φοβόμουν το τέλος όλων των δυνατών αισθημάτων.Δεν το κατανοούσα μάλλον,γι`αυτό.Πώς διάολο μπορεί να τελειώσει....?Κι εσύ πάντα με βοηθούσες να τον καταπολεμώ αυτό το φόβο και να ζω το τώρα.Μαζί σου.

Είχαμε πάει σ`εκείνο το πάρκο πέρυσι τον Αύγουστο και είχαν συμφιλιωθεί οι ψυχές μας,έτσι μου είπες.Κι εγώ έκλαιγα,έκλαιγα,και τώρα κλαίω γιατί η αγάπη ξεχείλισε τότε κι ένιωθα τον Πόνο σ`όλο μου το κορμί,πόνο για όλες αυτές τις υπέροχα δυνατές σιγμές που είναι καταδικασμένες να ξεχαστούν.Ξέρεις τι εννοώ.Θυμάμαι την εικόνα,θυμάμαι τα λόγια,δε ζω τα συναισθήματα.Δεν ήθελες να ξαναπάμε εκεί.

Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι όταν πια έρχεται το τέλος,δεν τα σκέφτεσαι όλα αυτά πλέον.Σκέφτεσαι άλλα πράγματα.Όπως,ας πούμε,την κραυγή όλου του είναι σου για ελευθερία,την κούραση σου από τα μηνύματα,τα τηλέφωνα,τα τι κάνεις,τα που είσαι,τα μου λείπεις,την ανάγκη σου για ανεμελιά.Την ανάγκη να ικανοποιείς τη θέληση της στιγμής χωρίς να χρωστάς λογαριασμό σε κανέναν.
Και ο έρωτας φθείρεται γιατί η ένταση φεύγει και ούτε που το καταλαβαίνεις πώς,αρχίζεις να ζητάς άλλα πράματα από τη ζωή σου.

Και μένεις να προσπαθείς,να το παλεύεις γιατί σκέφτεσι ότι όχι ρε πούστη εσύ κι αυτός ζήσατε την ολότητα,δε γίνεται να χάθηκε αυτό,θα ξανάρθει.Αλλά δεν ξανάρχεται.

30% θλίψη.
Τίποτα.

Show me one that is virtuous and clean

Και αισθάνομαι ξένη.Ξένη μαζί σου,ξένη με τους φίλους μου,ξένη μέσα στα πανεπιστημιακά πάρτυ,ξένη με το είδωλο μου στον καθρέφτη,ξένη με τη φωνή μου.Δεν αισθάνομαι αυτά ξένα προς εμένα,αισθάνομαι εμένα ξένη προς αυτά.Και το μόνο που δεν αισθάνομαι ξένο είναι τα βιβλία μου.Ίσως επειδή τα βλέπω μόνο εγώ και δεν υπάρχει κίνδυνος να με δουν αυτά.

Και είναι αστείο.Είναι αστείο να έχω πιει αψέντι,βότκα και μπύρες,να έχω χάσει λίγο την αίσθηση του τώρα,του τότε και του ποτέ,να είμαι σε μια ταράτσα και να χαζεύω την Ανατολή του ήλιου στα κάστρα πίσω στην πόλη.Και να γελάω.Να γελάω ρε πούστη,γιατί αν είναι κάτι αυτή η ζωή,είναι αστεία.Και να σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το ξημέρωμα.Και να γελάω...

Και είναι ανακουφιστικό.Να φυσάει,να κρυώνω αλλά να μη νιώθω την ανάγκη να πάρω ζακέτα,να μ`αρέσει έτσι όπως έρχεται όλο το κρύο πάνω στους γυμνούς μου ώμους....Να `μαι εκεί,στην άκρη της ταράτσας,με το μωβ μου φόρεμα ν`ανεμίζει πάνω μου.Έγινα όμορφη χθες.Πιο ανακουφιστικό ακόμα είναιόταν γυρίζω σπίτι,όταν δε μένει κανένα ύφασμα πάνω μου και ξαπλώνω και κοιμάμαι και φεύγουν όλα πια από έξω κι από μέσα.

Μόνο να `ξερες πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη μου να φύγω από `δω...Να μπω σ`αυτό το καράβι και να με πάει εκεί που δε θα με ξέρει κανείς.Σε μια βδομάδα θα μπω στο τρένο.

Αυτή τη στιγμή δε μπορώ να το συλλάβω.Πηγαίνω κατα καιρούς και λουφάζω στη λευκή γωνιά του μεγάλου Τίποτα.Φίλε,δε σου μιλάω για ματαιότητα,σου μιλάω για το ΤΙΠΟΤΑ.Τίποτα.Γιατί τίποτα δεν είναι σαν το Τίποτα.Και όταν μπαίνεις μέσα του,θέλεις να σταματήσει ο χρόνος και να μείνεις εκεί για πάντα,στην αντίληψη,γιατί ξέρεις ότι και να συνεχίσεις,πάλι μέσα στο τίποτα θα είσαι,απλά δε θα το νιώθεις,οπότε γιατί να μη μείνεις για πάντα εκεί,στην ενσυνείδητη αγκαλιά του μεγάλου Τίποτα?Η ολότητα...

Αστεία,πολύ αστεία όλα αυτά.Το μωβ φόρεμα έχει τσαλακωθεί,θα ξημερώσει σε λίγο πάλι αλλά θα κοιμάμαι αυτή τη φορά.

Δεν έκανα τσιγάρα σήμερα.

Αλλοίμονο σ`εσένα που δεν έχεις φαντασία

Άκου τι παράξενη σεξουαλική εμπειρία είχα χθες βράδυ...Μου έκανες έρωτα κι εγώ νόμιζα ότι έκανα έρωτα με όλο τον ανδρικό πληθυσμό.Μην το πάρεις ότι σημαίνεις για μένα όλους τους άνδρες,συγνώμη αγάπη μου.Αλλά είχα πιεί δυο μπύρες,λίγο ουίσκι,είχα κάνει και μερικά τσιγάρα και μέσα στη ζαλάδα και τη μέθη από το γέλιο μας λίγο πριν,η φαντασία μου άρχισε να ξεφεύγει άσχημα.Ήρθανε ΟΛΟΙ.ΟΛΟΙ γαμώτο!Εκείνο το πλάσμα που απλά προχθές με είχε ρωτήσει που είναι οι τουαλέτες στη σχολή μου,εκείνος ο κούκλος που κυκλοφορεί μονίμως στα μέρη που συχνάζω και μου χαμογελάει,εκείνος με τα υπέροχα μαύρα μάτια και τα μυωπικά γυαλιά που θυμίζει περιπλανώμενο ζωγράφο....Κι εκείνος που όταν τον βλέπω,θέλω συνέχεια να του μιλάω για ελευθερία,κι ο άλλος που μ`εμπιστεύεται κι εμπιστεύεται τα γούστα μου στη λογοτεχνία κι ο άλλος,αχ ο άλλος,που νόμιζα ότι τον είχα ερωτευτεί παράφορα δυο μήνες πριν και τελικά ξεφούσκωσε,αλλά παραμένει όμορφος.Γιατί η ομορφιά είναι αυτοτελής αξία.Ήταν όλοι τους από πάνω μου,και με όλους τους δεν κάναμε μόνο έρωτα,αλλά είχε προηγηθεί και ολόκληρη η διαδικασία του φλερτ,του ψησίματος κλπ.Όλοι.
Κι ένοιωθα την άνασα τους στο λαιμό μου,και τα χέρια τους στους μηρούς μου,και όλο τους το σώμα να πάλλεται μέσα στο δικό μου.

Το μυαλό μου μπορεί να τα ζήσει όλα.Χωρίς ενοχές.

στον τοίχο

Με βοηθά να σκέφτομαι μέσα σε όλο αυτό το χάος,όταν είμαι με το ένα πόδι να κρέμεται στο γκρεμό και με το άλλο να χορεύω πάνω σε γλιστερό από τις μπύρες που έπεσαν πανεπιστιμιακό πάτωμα,ότι το τσίμπημα που ένιωσα στην ψυχή μου βλέποντας εσένα με αυτήν,να τη φιλάς όπως φιλούσες εμένα πριν λίγες μέρες,δεν είναι έρωτας,ούτε κατα διάνοια,αλλά είναι απλώς μία αυθόρμητη ανθρώπινη αντίδραση.Και με βοηθάει να καθησυχάζω τον εαυτό μου ότι είμαι αρκετά δυνατή,που δεν πήρα την τσάντα μου από τον πάγκο που την είχα πεταμένη,όπως πρόσταζε όλο το είναι μου να κάνω εκείνη την πελώρια σε διάρκεια στιγμή,αλλά παρέμεινα εκεί,να χορεύω με τις ανήξερες φίλες μου και μόνο μετά από λίγο βγήκα έξω να πάρω λίγο μολυσμένο αέρα και να θυμηθώ τι ζήτησα και τι δεν ήθελα.Και γιατί φέρομαι έτσι.Και με βοηθάει που δύο όμορφοι τυπάδες φεύγοντας,με είδαν που καθόμουν στα κάγκελα και με ρώτησαν αν είμαι καλά,δύο φορές,μία φορά ο καθένα τους,με ειλικρινές ενδιαφέρον.Με βοηθά να φωνάζω μέσα στον κόσμο,τον καπνό,τους μεθυσμένους που ψάχνουν απελπισμένα γυναικείο κώλο για να πιάσουν,τον εαυτό μου που ψάχνει απελπισμένα το πρόσωπο σου,τον εκκωφαντικό θόρυβο του ηχείου δίπλα μου, "we don`t need no water,let the motherfucker burn,BURN MOTHERFUCKER,BURN". Δε με βοηθάει όμως να σκέφτομαι τα μάτια σου που από την αρχή της βραδιάς με κοιτούσαν έντονα και με αναζητούσαν και με θέλανε και απομακρύνονταν όταν έκανα κι εγώ να κοιτάξω έτσι,το ήξερα αυτό,δεν το καταλάβαινες,ακόμα και πριν πάρεις αυτήν έξω μαζί σου,ενώ ήδη την είχες φιλήσει,γύρισες και με κοίταξες,αυτό δε με βοηθάει να το σκέφτομαι.Και δε μ`αρέσει καθόλου να σκέφτομαι ότι ναι μεν τη φίλησες ναι μεν μπορεί και να την πήδηξες αλλά,ίσως,και λέω ίσως εννοώντας μάλλον,σίγουρα,δεν ένιωσες αυτά που ένιωσες μαζί μου.Και δε θέλω να τα σκέφτομαι αυτά τα τελευταία,όχι,γιατί θέλω να προχωρήσω,θέλω να δω τι θα κάνω μ`αυτή τη ζωή που μου φορτώσανε,μ`αυτά τα άτομα που μ`αγαπήσανε,γιατί εσύ στην τελική δε μ`αγάπησες,όχι;Θέλω να δω αν αγαπάω ακόμα εγώ και πρέπει να τελειώσω εκείνη τη συζήτηση που είχα με την Ελπίδα χθες βράδυ,αν υπάρχει τίποτα παντοτινό τελικά.

Όμως,ακόμα κι έτσι,βλέποντας σε μ`αυτήν ένιωσα τη γλώσσα σου να μπλέκεται με τη δική μου γλώσσα,ένιωσα το χέρι σου στο δικό μου σβέρκο και με διαπέρασε ολόκληρη το άρωμα του σώματος σου.Πιο πολύ απ`όλα μ`αρέσει το άρωμα του σώματος σου.Και το ζεστό σου σβέρκο.

Στο κάτω κάτω,ζήσαμε κι εμείς τις στιγμές μας.

γένους θηλυκού

Οι δύο μεγάλες μου Θεές...

Η Τύχη και η Ελευθερία.

Κάτι απ`το μετά

Με ξάπλωσες στο χορτάρι.
Άσκησες μία παράξενη πίεση πάνω στους ώμους μου.
Δεν περίμενα ν`αρχίσεις να μου ψιθυρίζεις
παθιαμένα λόγια
έρωτα.
Δεν περίμενα να με κάνεις να αισθανθώ μοναδική.

Η μοναδικότητα έχει τόσο υπερτιμηθεί.

Λαχταρούσα τη φλόγα,
μια κάποια φλόγα που υπήρχε μέσα
στο μυαλό μου
και περίμενα να τη νιώσω
στο κορμί μου.

Για λίγα λεπτά θα δημιουργούσαμε
κάτι δικό μας.
Μια στιγμή μέσα στο χρόνο
δική σου και δική μου
χωρίς να μ`αγαπάς ούτε κι εγώ να σ`αγαπώ.

Θα γιορτάζαμε μαζί την αίσθηση την αίσθηση
της ελευθερίας,
αν όχι της απελευθέρωσης,
μπορεί και της ψευδαίσθησης της σκλαβιάς.

Το σώμα σου έγειρε βαρύ πάνω στο δικό μου.
Συνέχισες.Έτσι απλά.
Τα μάτια σου έχουν κάτι απ`το μετά.
Μετά,άδεια.
Πώς να βιώσεις την απελευθέρωση
αν δε σε ματώνουν τα δεσμά;

Ακροβάτισσα στο κενό

Η Φαίη πίνει πολύ.Προχθές καθόμασταν σ`ένα μαρμάρινο σκαλοπατάκι έξω από έναν συναυλιακό χώρο και είχε ξαπλώσει πάνω στα πόδια μου.Έπινε όλη μέρα,γύρω στις 30 μπύρες.Καπνίζαμε και οι δύο στριφτά τσιγάρα,εκείνη με απείρως μεγαλύτερο στυλ από εμένα.Το βλέμμα της χανόταν κάπου στο βάθος του ουρανού,είχε πανσέληνο...Μίλησε αργά και χαοτικά,η φωνή της μου έδωσε την εντύπωση ότι σερνόταν.

"Με συντηρητικούς υπολογισμούς βγαίνουν γύρω στους 100.Γιατί 100 ρε μικρή?Γιατί?Εγώ έναν ήθελα....Έναν ή κανέναν.Αλλά έναν."....

"Δεν ξέρω καν τι ήθελα από όλους αυτούς και,όχι,δεν είναι σε κανένα χέρι μου να σταματήσω τώρα,εσύ δεν ξέρεις."....

"Καλά ήταν,δεν παραπονιέμαι.Και δοκίμασα κι άλλα πράγματα,περισσότερους άνδρες,γυναίκες,τα πάντα μικρή."....

"Όχι,όχι,δε μπορώ ν`αντέξω πάνω από 2 βδομάδες με κανέναν τους.Όχι,σου λέω,ούτε αυτοί θα μ`αντέξουν...Μικρή,όταν είμαι φτιαγμένη,βλέπω ακόμα εκείνον τον τύπο να με κυνηγάει.Τι ερωτεύτηκε πάνω μου;Πες μου εσύ.".....

Οι γονείς της Φαίης είναι μαζί πάνω από 25 χρόνια και είναι ερωτευμένοι όπως ήταν την πρώτη μέρα.Πώς να προχωρήσω με τέτοιο πήχη μπροστά μου;με ρώτησε και τα μάτια της είχαν ανοίξει διάπλατα.



Ήθελα να της πω ότι λίγοι άνθρωποι είναι τόσο τυχεροί.Ότι δεν τη θεωρώ φτηνή ούτε λίγη.Ότι όλοι προσπαθούμε να ξεφύγουμε,και ξέρουμε ότι δε μπορούμε,από το αμείλικτο κενό αυτής της γαμημένης ύπαρξης.Στον καθένα μας,αυτό που θέλουμε,αυτό που δεν μπορούμε να κατακτήσουμε,αυτό που συγκρούεται με το άλλο που ουρλιάζει μέσα μας,αυτό που αντιφάσκει,αυτό που δε ρωτάει παίρνει διαφορετικές μορφές αλλά είναι το ίδιο.Μοιραζόμαστε τον ίδιο φόβο.

Φτιάχνουμε σημεία αναφοράς για να μην πέσουμε στο αχανές κάτω απ`τα πόδια μας.Κάποιες στιγμές είμαστε αρκετά τυχεροί και πιστεύουμε ότι είναι αλήθεια εκεί,κάποιες άλλες γνωρίζουμε την αλήθεια περί κατασκευών και κάνουμε τον ψόφιο κοριό,τι γίνεται όμως όταν όλα εξαφανίζονται και μένεις να γραπώνεσαι με νύχια και δόντια από τον αέρα;

χωρίς πρόθεση πλάνης

Ο μοναδικός λόγος που θέλω να γράψω πάλι,
είναι για να ημερώσω τη συνείδηση μου.
Ο μόνος ειλικρινής λόγος.

rising with grace

Κάποιοι με ξέρετε,κάποιοι όχι...Κάποιοι μπορεί να ενδιαφέρεστε να με μάθετε,μάλλον οι πιο πολλοί όχι,γιατί έχει παρα πολύ κόσμο πια εδώ μέσα.Καλώς σας βρήκα!