Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

πόλεις μακριά

Ψάχνω την πόλη του έρωτα. Ξέρω ότι υπάρχει. Είναι γεμάτη με δέντρα, πάρκα, ποτάμια και γαλάζιο ουρανό. Είναι γεμάτη μουσική, γλυκιά, μελαγχολική, γεμάτη σαξόφωνα και ακορντεόν. Έχει μπαρ στα οποία οι άνθρωποι με το που κοιτάζουν ο ένας τον άλλον αγκαλιάζονται χωρίς ντροπή, φιλιούνται και κάνουν έρωτα. Μιλάνε, μοιράζονται τις σκέψεις τους, πίνουν ζεστό κονιάκ, αγαπιούνται παθιασμένα για πάντα, χωρίς το πάντα να σημαίνει αυτό που σημαίνει για μας εδώ. Στην πόλη του έρωτα, όταν ξυπνάς κι έχεις δει κάποιον στον ύπνο σου, αυτός εμφανίζεται δίπλα σου και σε χαϊδεύει. Όταν κλαις, είναι από χαρά και κάποιος πάντα κλαίει δίπλα σου από την ίδια χαρά. Δεν υπάρχει ζήλεια, κανενός είδους. Όλοι είναι ελεύθεροι, ερωτευμένοι και μεθυσμένοι από ζωή.

Το ξέρω ότι υπάρχει. Δεν ξέρω πού είναι. Και κάθομαι εδώ, στο σκοτάδι μια ζωή και δε μιλάω. Και μπορεί να μη βρω ποτέ αυτή την πόλη, κι ας ξέρω ότι υπάρχει. Και να πεθάνω με τη σκέψη ότι δεν τη βρήκα ποτέ. Ενώ υπάρχει. Και να έζησα όλη μου τη ζωή σ` ένα παράλληλο μουντό σύμπαν για τους σιωπηλούς, για του ξεροκέφαλους, για τους φιλοχρήματους, για τους φοβισμένους, για τους υποκριτές. Κι αφού δε βρήκα ποτέ την πόλη του έρωτα, μάλλον δε μου άξιζε να τη βρω. Αφού δε με βρήκε αυτή. Αλλά το ξέρω ότι υπάρχει. Και κάποιες φορές σκέφτομαι πως καλύτερα θα ήταν να μην ήξερα. Αν δε μπορώ να τη βρω.

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

διάλυση

κανείς δε με διαβάζει.δε με νοιάζει.βαράω διάλυση.εδώ και τώρα.το κονιάκ μου τελειώνει.
γράφω.πίνω.καπνίζω.περπατάω από εδώ εκεί και από εκεί εδώ.κρυώνω.κυρίως αναπνέω.κάποιος μαθαίνει να ζει χωρίς εμένα.κάποιοι μαθαίνουν να ζουν μαζί μ`εμένα.θέλω να κάνω τόσα πράγματα και δεν κάνω τίποτα.μάλλον δε θέλω να τα κάνω τόσο πολύ.μάλλον περιμένω κάτι να έρθει και να τα σκορπίσει όλα,να τα σκοτώσει,να τα κάνει παρανάλωμα και να γεννήσει κάτι καινούριο.τζάμπα περιμένω.ότι είναι να γεννηθεί,μόνη θα το γεννήσω.κι ας το προκαλέσει κάποιος άλλος,εγώ θα το γεννήσω.κι εγώ θα το σκοτώσω.αν με διαβάζεις,είμαι μόνη.και μόνη θα μείνω,αν δεν αφήσω κάποιον να με αγγίξει όπως κάποτε εσύ.δεν το βλέπω.ούτε καν το θέλω.παρανοώ και με σιχαίνομαι.όχι,δεν αισθάνομαι καλά τώρα μ`όλα αυτά.δε με νοιάζει.

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Έχω κάποιες φράσεις ποτισμένες με

Έχω ένα κερί
μέσα σε ένα αλουμινένιο κατασκεύασμα
που έχει σχεδιασμένο πάνω του
έναν ήλιο με τρύπες
κι έτσι όπως το βλέπω
χάνω τις ακτίνες του
από τη δεξιά πλευρά.

Έχω μια καφετιέρα
που έπρεπε να καθαρίσω
και το έκανα σήμερα
με δυο μπουκάλια
υποκατάστατο ξυδιού.
Υπάρχουν υποκατάστατα ξυδιού.
Και είναι φτηνά στα σουπερ-μαρκετ της Ναβαρίνου.

Έχω ένα cd
με μουσική που με ναρκώνει
Έχω ένα μυαλό
που δε σκέφτεται τίποτα
και σκέφτεται πολύ
Έχω μια μπαλκονόπορτα
που είναι ανοιχτή
και φέρνει κρύο
Αλλά πρέπει να φεύγει ο καπνός
από τα τσιγάρα
Έχω έναν κόσμο.
Που δεν καταλαβαίνω
Έχω μια έρημο.
Με την οποία μοιάζω

Έχω ένα χαμόγελο
που σχηματίζω με δυσκολία
όταν βλέπω ότι κάποιος
ανησυχεί για μένα
και δε θέλω.
αυτός ο κάποιος
ν`ανησυχεί
για μένα.
Έχω πολύ ψέμα μέσα μου.
Και κανείς δεν το βλέπει.
Έχω μια δυσκολία
όταν κοιτάω στα μάτια
την ομορφιά αυτού του κόσμου
την ομορφιά
αυτής της στιγμής.

Έχω ένα σύννεφο
μέσα στο οποίο κοιμάμαι
κάθε βράδυ.
Έχω ένα κρεβάτι
μέσα στο οποίο ξυπνάω
κάθε πρωί.
Έχω έναν ήλιο
που μου μιλάει πολύ δυνατά
και φοβάμαι
ότι τα χάνω
τα μισά του λόγια.
Έχω μια χαρά
που κρατάει λίγο
αλλά πολύ
Έχω έναν εαυτό
που δε θέλει
να τον ξέρω.

Έχω κάτι άτομα
που ξέρουν ν`αγαπάνε.
Και κάποια άλλα
που ξέρουν να κοιτάνε τον εαυτό τους.
Εγώ ξέρω να διαβάζω.
Ελπίζω να μάθω να γράφω

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

λίγο πριν την αναχώρηση

Θα κάνω μία προσπάθεια να γράψω κάτι αστείο.Ή έστω κωμικό.
Από το σαλόνι ακούγεται η φωνή της μις Μάρπλ λίγο πριν αποκαλύψει το δολοφόνο.
Ο πατέρας μου μου ανακοίνωσε σήμερα το πρωί ότι ξαναερωτεύτηκε τη μαμά μου στις διακοπές τους.Τους πρότεινα κι εγώ να κάνουν κι εκείνον τον θρησκευτικό,να γίνω κι εγώ παρανυφάκι,κι ας μην πιστεύω.
Υπάρχει η λέξη μεταπληρεξουσιούχος.Και μεταπληρεξουσιότητα.
Αποφάσισα όλα τα ¨ζητήματα που απασχολούν την έννομη τάξη χρόνια τώρα" να τα λύσω εγώ έτσι ώστε κανείς άλλος να μη χρειαστεί ν`ασχοληθεί με τη νομική επιστήμη.Ποτέ.
Οι ματατζήδες κάνουν δίμηνη εκπαίδευση και όταν είναι να πάνε σε πορεία,οι υπόλοιποι απλοί μπάτσοι τους λυπούνται γιατί θα φάνε ξύλο.Έτσι μου είπε ένας παλιός συμμαθητής,νυν μπάτσος.
Μου έδωσε η μαμά μου 300 έουρος να τη βγάλω όλο το μήνα.Δε νομίζω.
Πίσω στη Θεσσαλονίκη,ο ανοιχτός πόλεμος με τις κατσαρίδες βαίνει υπερ μου.Είμαι ο δολοφόνος με το τέζα.
Ο κολλητός μου πήγε στο φεστιβάλ της ΚΝΕ και μια κοπέλα του ζήτησε τον αριθμό του,όχι για να του πρήξει τ`αρχίδια με το κόμμα,αλλά για ν`ανταλλάξουν απόψεις.

Περιμένω ν`αρχίσει το φεστιβάλ κινηματογράφου.Έχω 20 μέρες το χρόνο με την ευλογία το μυαλό μου να σταματάει να λειτουργεί.10 + 10 στο φεστιβάλ ντοκυμαντέρ.

Τα μυαλά στα κάγκελα κι αέρα στα πανιά μας,μάγκες.

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΙ

Δε φοβάμαι τις λέξεις.
Δε μ`αφορούν οι γυμνές λέξεις.
Με πονάνε οι υγρές λέξεις, αυτές που νοτίστηκαν από δάκρυα.

Δε δέχομαι ο οποιοσδήποτε να μου λέει κάτι επειδή νομίζει ότι
αυτό είναι που θέλω ν`ακούσω.

Γίνομαι παρανοϊκή?
Συχνά.

Με πληγώνει κανείς περισσότερο από τον εαυτό μου?
Όχι.

Ποιος θα λύσει τις αντιφάσεις μέσα μου?
Εγώ.Εγώ?

Είναι καλύτερο αυτή η ζωή σίγουρα να μην έχει νόημα?
Ή να έχει αλλά να μην το βρίσκουμε ποτέ?

Το βάρος των ανθρώπων πέφτει πάνω μου.
Εγώ το επέλεξα.

Δε φοβάμαι να δώσω τον εαυτό μου.
Το κάνω συνέχεια.

Ποιος άφησε πίσω του τον εγωισμό του?Ποτέ?

Τι μένει?Γενικά.

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Για τα πανηγύρια...

Μαζέψαμε και τις ρετσίνες των επισήμων,τα σκατά των δεξιών και των παππάδων που ήρθαν να τιμήσουν το πανηγύρι του χωριού μας.
Ούτε σωστό λαϊκισμό δεν μπορούν ν`ασκήσουν.Έρχονται,κάθονται στα επίσημα τραπεζάκια τους,μιλάνε στα μικρόφωνα τους και φεύγουνε πριν καν τελειώσουν τα επίσημα χορευτικά.Βαριούνται.
Ανέβηκε η άλλη και γύρισε και είπε "Ήμασταν κοντά σας και θα παραμείνουμε κοντά σας.Κοιμηθείτε ήσυχοι."Βεβαίως και θα κοιμηθούνε ήσυχοι οι αγρότες του χωριού,δε θα παραλείψουνε,θα δούνε και λίγη τηλεόραση πριν να την πέσουν για να ολοκληρωθεί η φαρσοκωμωδία.
Και ήταν 500 άτομα στο πανηγύρι,το 70% χωριανοί.Και όλοι φάγανε,ήπιανε και καλοπεράσανε βεβαίως βεβαίως.Αλλά σήμερα το πρωί ήμασταν...6 άτομα που καθαρίσαμε το χαμό και μαζέψαμε τα σκουπίδια τους και καθαρίσαμε τα τραπέζια τους και πιάσαμε με τα χέρια μας τις δικές τους λερωμένες χαρτοπετσέτες.Κάτω απ`τον ήλιο δυο ώρες.
Κάφροι.
Η μάνα μου λέει ότι παρόλο που θα παραιτηθεί από το σύλλογο του χωριού και του χρόνου θα μαζέψει σκουπίδια.Δίνουμε λέει το καλό παράδειγμα.Σε ποιον??Ποιος μας είδε σήμερα?Αυτοί απλά ξύπνησαν και τα είδαν όλα καθαρά και ούτε που αναρωτήθηκαν ποιανού του βγήκε η πίστη.
Και κάπως έτσι πάει παντού....

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

εκτός από τα μάτια,δυνητικά ανοίγουν και οι μύτες

Μένει απέναντι μας μια γιαγιά,η κ.Σοφία...Από τότε που πέθανε ο άντρας της είναι μόνη της,παιδιά,εγγόνια δεν έχει να την επισκέπτονται.Είναι κάποιες γειτόνισσες που την επισκέπτονται αρκετά συχνά.Και η δικιά μου η γιαγιά όταν έρχεται από τη Θεσσαλονίκη,κάθε απόγευμα εκεί το περνάει.Μιλάνε για μαγειρική πολύ και,φαντάζομαι,και για το παρελθόν τους...
Η κ.Σοφία ούτε έχει ταξιδέψει,ούτε από λογοτεχνία ξέρει,ούτε ταινίες έχει δει,ούτε μουσικές γνώσεις έχει.Δεν ξέρω αν έχει γνωρίσει την αληθινή αγάπη.Δεν ξέρω αν είχε πάθος ή ένταση ή αξιομνημόνευτο πόνο η ζωή της.Δεν ξέρω αν έχει έρθει σε επαφή με την απόλυτη ηρεμία της ψυχής.Δεν ξέρω αν είναι καλός ή κακός άνθρωπος,αν είναι ενδιαφέρουσα ή επιφανειακή ως χαρακτήρας.Δεν ξέρω αν περιμένει να φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο.

Αυτό που ξέρω είναι ότι όποτε μπαίνω στην αυλή της για να πάρω νερό,μυρίζω κάτι απίστευτο.Αυτή η γυναίκα έχει τον πιο τέλειο κήπο που έχω δει...Είναι ο παράδεισος,δεν ξέρω πώς να εκφράσω με λόγια την υπέροχη αίσθηση της όσφρησης,αλλα πραγματικά θέλω να κυλιστώ μέσα σε αυτά τα λουλούδια και να μείνω εκεί για πάντα και να τα μυρίζω και να με μυρίζουν κι αυτά.Αυτά είναι τα λουλούδια της κ.Σοφίας.Με αυτά ζει.

Η ζωή είναι τόσο μικρή,η μέρα όμως τόσο μεγάλη :)