στον τοίχο

Με βοηθά να σκέφτομαι μέσα σε όλο αυτό το χάος,όταν είμαι με το ένα πόδι να κρέμεται στο γκρεμό και με το άλλο να χορεύω πάνω σε γλιστερό από τις μπύρες που έπεσαν πανεπιστιμιακό πάτωμα,ότι το τσίμπημα που ένιωσα στην ψυχή μου βλέποντας εσένα με αυτήν,να τη φιλάς όπως φιλούσες εμένα πριν λίγες μέρες,δεν είναι έρωτας,ούτε κατα διάνοια,αλλά είναι απλώς μία αυθόρμητη ανθρώπινη αντίδραση.Και με βοηθάει να καθησυχάζω τον εαυτό μου ότι είμαι αρκετά δυνατή,που δεν πήρα την τσάντα μου από τον πάγκο που την είχα πεταμένη,όπως πρόσταζε όλο το είναι μου να κάνω εκείνη την πελώρια σε διάρκεια στιγμή,αλλά παρέμεινα εκεί,να χορεύω με τις ανήξερες φίλες μου και μόνο μετά από λίγο βγήκα έξω να πάρω λίγο μολυσμένο αέρα και να θυμηθώ τι ζήτησα και τι δεν ήθελα.Και γιατί φέρομαι έτσι.Και με βοηθάει που δύο όμορφοι τυπάδες φεύγοντας,με είδαν που καθόμουν στα κάγκελα και με ρώτησαν αν είμαι καλά,δύο φορές,μία φορά ο καθένα τους,με ειλικρινές ενδιαφέρον.Με βοηθά να φωνάζω μέσα στον κόσμο,τον καπνό,τους μεθυσμένους που ψάχνουν απελπισμένα γυναικείο κώλο για να πιάσουν,τον εαυτό μου που ψάχνει απελπισμένα το πρόσωπο σου,τον εκκωφαντικό θόρυβο του ηχείου δίπλα μου, "we don`t need no water,let the motherfucker burn,BURN MOTHERFUCKER,BURN". Δε με βοηθάει όμως να σκέφτομαι τα μάτια σου που από την αρχή της βραδιάς με κοιτούσαν έντονα και με αναζητούσαν και με θέλανε και απομακρύνονταν όταν έκανα κι εγώ να κοιτάξω έτσι,το ήξερα αυτό,δεν το καταλάβαινες,ακόμα και πριν πάρεις αυτήν έξω μαζί σου,ενώ ήδη την είχες φιλήσει,γύρισες και με κοίταξες,αυτό δε με βοηθάει να το σκέφτομαι.Και δε μ`αρέσει καθόλου να σκέφτομαι ότι ναι μεν τη φίλησες ναι μεν μπορεί και να την πήδηξες αλλά,ίσως,και λέω ίσως εννοώντας μάλλον,σίγουρα,δεν ένιωσες αυτά που ένιωσες μαζί μου.Και δε θέλω να τα σκέφτομαι αυτά τα τελευταία,όχι,γιατί θέλω να προχωρήσω,θέλω να δω τι θα κάνω μ`αυτή τη ζωή που μου φορτώσανε,μ`αυτά τα άτομα που μ`αγαπήσανε,γιατί εσύ στην τελική δε μ`αγάπησες,όχι;Θέλω να δω αν αγαπάω ακόμα εγώ και πρέπει να τελειώσω εκείνη τη συζήτηση που είχα με την Ελπίδα χθες βράδυ,αν υπάρχει τίποτα παντοτινό τελικά.

Όμως,ακόμα κι έτσι,βλέποντας σε μ`αυτήν ένιωσα τη γλώσσα σου να μπλέκεται με τη δική μου γλώσσα,ένιωσα το χέρι σου στο δικό μου σβέρκο και με διαπέρασε ολόκληρη το άρωμα του σώματος σου.Πιο πολύ απ`όλα μ`αρέσει το άρωμα του σώματος σου.Και το ζεστό σου σβέρκο.

Στο κάτω κάτω,ζήσαμε κι εμείς τις στιγμές μας.

γένους θηλυκού

Οι δύο μεγάλες μου Θεές...

Η Τύχη και η Ελευθερία.

Κάτι απ`το μετά

Με ξάπλωσες στο χορτάρι.
Άσκησες μία παράξενη πίεση πάνω στους ώμους μου.
Δεν περίμενα ν`αρχίσεις να μου ψιθυρίζεις
παθιαμένα λόγια
έρωτα.
Δεν περίμενα να με κάνεις να αισθανθώ μοναδική.

Η μοναδικότητα έχει τόσο υπερτιμηθεί.

Λαχταρούσα τη φλόγα,
μια κάποια φλόγα που υπήρχε μέσα
στο μυαλό μου
και περίμενα να τη νιώσω
στο κορμί μου.

Για λίγα λεπτά θα δημιουργούσαμε
κάτι δικό μας.
Μια στιγμή μέσα στο χρόνο
δική σου και δική μου
χωρίς να μ`αγαπάς ούτε κι εγώ να σ`αγαπώ.

Θα γιορτάζαμε μαζί την αίσθηση την αίσθηση
της ελευθερίας,
αν όχι της απελευθέρωσης,
μπορεί και της ψευδαίσθησης της σκλαβιάς.

Το σώμα σου έγειρε βαρύ πάνω στο δικό μου.
Συνέχισες.Έτσι απλά.
Τα μάτια σου έχουν κάτι απ`το μετά.
Μετά,άδεια.
Πώς να βιώσεις την απελευθέρωση
αν δε σε ματώνουν τα δεσμά;

Ακροβάτισσα στο κενό

Η Φαίη πίνει πολύ.Προχθές καθόμασταν σ`ένα μαρμάρινο σκαλοπατάκι έξω από έναν συναυλιακό χώρο και είχε ξαπλώσει πάνω στα πόδια μου.Έπινε όλη μέρα,γύρω στις 30 μπύρες.Καπνίζαμε και οι δύο στριφτά τσιγάρα,εκείνη με απείρως μεγαλύτερο στυλ από εμένα.Το βλέμμα της χανόταν κάπου στο βάθος του ουρανού,είχε πανσέληνο...Μίλησε αργά και χαοτικά,η φωνή της μου έδωσε την εντύπωση ότι σερνόταν.

"Με συντηρητικούς υπολογισμούς βγαίνουν γύρω στους 100.Γιατί 100 ρε μικρή?Γιατί?Εγώ έναν ήθελα....Έναν ή κανέναν.Αλλά έναν."....

"Δεν ξέρω καν τι ήθελα από όλους αυτούς και,όχι,δεν είναι σε κανένα χέρι μου να σταματήσω τώρα,εσύ δεν ξέρεις."....

"Καλά ήταν,δεν παραπονιέμαι.Και δοκίμασα κι άλλα πράγματα,περισσότερους άνδρες,γυναίκες,τα πάντα μικρή."....

"Όχι,όχι,δε μπορώ ν`αντέξω πάνω από 2 βδομάδες με κανέναν τους.Όχι,σου λέω,ούτε αυτοί θα μ`αντέξουν...Μικρή,όταν είμαι φτιαγμένη,βλέπω ακόμα εκείνον τον τύπο να με κυνηγάει.Τι ερωτεύτηκε πάνω μου;Πες μου εσύ.".....

Οι γονείς της Φαίης είναι μαζί πάνω από 25 χρόνια και είναι ερωτευμένοι όπως ήταν την πρώτη μέρα.Πώς να προχωρήσω με τέτοιο πήχη μπροστά μου;με ρώτησε και τα μάτια της είχαν ανοίξει διάπλατα.



Ήθελα να της πω ότι λίγοι άνθρωποι είναι τόσο τυχεροί.Ότι δεν τη θεωρώ φτηνή ούτε λίγη.Ότι όλοι προσπαθούμε να ξεφύγουμε,και ξέρουμε ότι δε μπορούμε,από το αμείλικτο κενό αυτής της γαμημένης ύπαρξης.Στον καθένα μας,αυτό που θέλουμε,αυτό που δεν μπορούμε να κατακτήσουμε,αυτό που συγκρούεται με το άλλο που ουρλιάζει μέσα μας,αυτό που αντιφάσκει,αυτό που δε ρωτάει παίρνει διαφορετικές μορφές αλλά είναι το ίδιο.Μοιραζόμαστε τον ίδιο φόβο.

Φτιάχνουμε σημεία αναφοράς για να μην πέσουμε στο αχανές κάτω απ`τα πόδια μας.Κάποιες στιγμές είμαστε αρκετά τυχεροί και πιστεύουμε ότι είναι αλήθεια εκεί,κάποιες άλλες γνωρίζουμε την αλήθεια περί κατασκευών και κάνουμε τον ψόφιο κοριό,τι γίνεται όμως όταν όλα εξαφανίζονται και μένεις να γραπώνεσαι με νύχια και δόντια από τον αέρα;

χωρίς πρόθεση πλάνης

Ο μοναδικός λόγος που θέλω να γράψω πάλι,
είναι για να ημερώσω τη συνείδηση μου.
Ο μόνος ειλικρινής λόγος.

rising with grace

Κάποιοι με ξέρετε,κάποιοι όχι...Κάποιοι μπορεί να ενδιαφέρεστε να με μάθετε,μάλλον οι πιο πολλοί όχι,γιατί έχει παρα πολύ κόσμο πια εδώ μέσα.Καλώς σας βρήκα!