Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΙ

Δε φοβάμαι τις λέξεις.
Δε μ`αφορούν οι γυμνές λέξεις.
Με πονάνε οι υγρές λέξεις, αυτές που νοτίστηκαν από δάκρυα.

Δε δέχομαι ο οποιοσδήποτε να μου λέει κάτι επειδή νομίζει ότι
αυτό είναι που θέλω ν`ακούσω.

Γίνομαι παρανοϊκή?
Συχνά.

Με πληγώνει κανείς περισσότερο από τον εαυτό μου?
Όχι.

Ποιος θα λύσει τις αντιφάσεις μέσα μου?
Εγώ.Εγώ?

Είναι καλύτερο αυτή η ζωή σίγουρα να μην έχει νόημα?
Ή να έχει αλλά να μην το βρίσκουμε ποτέ?

Το βάρος των ανθρώπων πέφτει πάνω μου.
Εγώ το επέλεξα.

Δε φοβάμαι να δώσω τον εαυτό μου.
Το κάνω συνέχεια.

Ποιος άφησε πίσω του τον εγωισμό του?Ποτέ?

Τι μένει?Γενικά.

2 σχόλια:

  1. "Με πληγώνει κανείς περισσότερο από τον εαυτό μου?
    Όχι." Ισχύει. Απόλυτα. Την άκρη τη βρίσκεις αφού διανύσεις πρώτα όλη τη διαδρομή. Καλώς ή κακώς, that's the way it works..Να το θυμάσαι και να μην αδημονείς (όσο μπορείς) και να μην απελπίζεσαι (όσο σε παίρνει)...Σε φιλώ!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η Γεωργία έχει δίκιο, όχι ότι αυτό κάνει τα πράγματα πιο εύκολα. Καλά είσαι μικρή μου; Στείλε κάνα μέιλ. Take care.

    ΑπάντησηΔιαγραφή