εκτός από τα μάτια,δυνητικά ανοίγουν και οι μύτες

Μένει απέναντι μας μια γιαγιά,η κ.Σοφία...Από τότε που πέθανε ο άντρας της είναι μόνη της,παιδιά,εγγόνια δεν έχει να την επισκέπτονται.Είναι κάποιες γειτόνισσες που την επισκέπτονται αρκετά συχνά.Και η δικιά μου η γιαγιά όταν έρχεται από τη Θεσσαλονίκη,κάθε απόγευμα εκεί το περνάει.Μιλάνε για μαγειρική πολύ και,φαντάζομαι,και για το παρελθόν τους...
Η κ.Σοφία ούτε έχει ταξιδέψει,ούτε από λογοτεχνία ξέρει,ούτε ταινίες έχει δει,ούτε μουσικές γνώσεις έχει.Δεν ξέρω αν έχει γνωρίσει την αληθινή αγάπη.Δεν ξέρω αν είχε πάθος ή ένταση ή αξιομνημόνευτο πόνο η ζωή της.Δεν ξέρω αν έχει έρθει σε επαφή με την απόλυτη ηρεμία της ψυχής.Δεν ξέρω αν είναι καλός ή κακός άνθρωπος,αν είναι ενδιαφέρουσα ή επιφανειακή ως χαρακτήρας.Δεν ξέρω αν περιμένει να φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο.

Αυτό που ξέρω είναι ότι όποτε μπαίνω στην αυλή της για να πάρω νερό,μυρίζω κάτι απίστευτο.Αυτή η γυναίκα έχει τον πιο τέλειο κήπο που έχω δει...Είναι ο παράδεισος,δεν ξέρω πώς να εκφράσω με λόγια την υπέροχη αίσθηση της όσφρησης,αλλα πραγματικά θέλω να κυλιστώ μέσα σε αυτά τα λουλούδια και να μείνω εκεί για πάντα και να τα μυρίζω και να με μυρίζουν κι αυτά.Αυτά είναι τα λουλούδια της κ.Σοφίας.Με αυτά ζει.

Η ζωή είναι τόσο μικρή,η μέρα όμως τόσο μεγάλη :)