Ακροβάτισσα στο κενό

Η Φαίη πίνει πολύ.Προχθές καθόμασταν σ`ένα μαρμάρινο σκαλοπατάκι έξω από έναν συναυλιακό χώρο και είχε ξαπλώσει πάνω στα πόδια μου.Έπινε όλη μέρα,γύρω στις 30 μπύρες.Καπνίζαμε και οι δύο στριφτά τσιγάρα,εκείνη με απείρως μεγαλύτερο στυλ από εμένα.Το βλέμμα της χανόταν κάπου στο βάθος του ουρανού,είχε πανσέληνο...Μίλησε αργά και χαοτικά,η φωνή της μου έδωσε την εντύπωση ότι σερνόταν.

"Με συντηρητικούς υπολογισμούς βγαίνουν γύρω στους 100.Γιατί 100 ρε μικρή?Γιατί?Εγώ έναν ήθελα....Έναν ή κανέναν.Αλλά έναν."....

"Δεν ξέρω καν τι ήθελα από όλους αυτούς και,όχι,δεν είναι σε κανένα χέρι μου να σταματήσω τώρα,εσύ δεν ξέρεις."....

"Καλά ήταν,δεν παραπονιέμαι.Και δοκίμασα κι άλλα πράγματα,περισσότερους άνδρες,γυναίκες,τα πάντα μικρή."....

"Όχι,όχι,δε μπορώ ν`αντέξω πάνω από 2 βδομάδες με κανέναν τους.Όχι,σου λέω,ούτε αυτοί θα μ`αντέξουν...Μικρή,όταν είμαι φτιαγμένη,βλέπω ακόμα εκείνον τον τύπο να με κυνηγάει.Τι ερωτεύτηκε πάνω μου;Πες μου εσύ.".....

Οι γονείς της Φαίης είναι μαζί πάνω από 25 χρόνια και είναι ερωτευμένοι όπως ήταν την πρώτη μέρα.Πώς να προχωρήσω με τέτοιο πήχη μπροστά μου;με ρώτησε και τα μάτια της είχαν ανοίξει διάπλατα.



Ήθελα να της πω ότι λίγοι άνθρωποι είναι τόσο τυχεροί.Ότι δεν τη θεωρώ φτηνή ούτε λίγη.Ότι όλοι προσπαθούμε να ξεφύγουμε,και ξέρουμε ότι δε μπορούμε,από το αμείλικτο κενό αυτής της γαμημένης ύπαρξης.Στον καθένα μας,αυτό που θέλουμε,αυτό που δεν μπορούμε να κατακτήσουμε,αυτό που συγκρούεται με το άλλο που ουρλιάζει μέσα μας,αυτό που αντιφάσκει,αυτό που δε ρωτάει παίρνει διαφορετικές μορφές αλλά είναι το ίδιο.Μοιραζόμαστε τον ίδιο φόβο.

Φτιάχνουμε σημεία αναφοράς για να μην πέσουμε στο αχανές κάτω απ`τα πόδια μας.Κάποιες στιγμές είμαστε αρκετά τυχεροί και πιστεύουμε ότι είναι αλήθεια εκεί,κάποιες άλλες γνωρίζουμε την αλήθεια περί κατασκευών και κάνουμε τον ψόφιο κοριό,τι γίνεται όμως όταν όλα εξαφανίζονται και μένεις να γραπώνεσαι με νύχια και δόντια από τον αέρα;