στον τοίχο

Με βοηθά να σκέφτομαι μέσα σε όλο αυτό το χάος,όταν είμαι με το ένα πόδι να κρέμεται στο γκρεμό και με το άλλο να χορεύω πάνω σε γλιστερό από τις μπύρες που έπεσαν πανεπιστιμιακό πάτωμα,ότι το τσίμπημα που ένιωσα στην ψυχή μου βλέποντας εσένα με αυτήν,να τη φιλάς όπως φιλούσες εμένα πριν λίγες μέρες,δεν είναι έρωτας,ούτε κατα διάνοια,αλλά είναι απλώς μία αυθόρμητη ανθρώπινη αντίδραση.Και με βοηθάει να καθησυχάζω τον εαυτό μου ότι είμαι αρκετά δυνατή,που δεν πήρα την τσάντα μου από τον πάγκο που την είχα πεταμένη,όπως πρόσταζε όλο το είναι μου να κάνω εκείνη την πελώρια σε διάρκεια στιγμή,αλλά παρέμεινα εκεί,να χορεύω με τις ανήξερες φίλες μου και μόνο μετά από λίγο βγήκα έξω να πάρω λίγο μολυσμένο αέρα και να θυμηθώ τι ζήτησα και τι δεν ήθελα.Και γιατί φέρομαι έτσι.Και με βοηθάει που δύο όμορφοι τυπάδες φεύγοντας,με είδαν που καθόμουν στα κάγκελα και με ρώτησαν αν είμαι καλά,δύο φορές,μία φορά ο καθένα τους,με ειλικρινές ενδιαφέρον.Με βοηθά να φωνάζω μέσα στον κόσμο,τον καπνό,τους μεθυσμένους που ψάχνουν απελπισμένα γυναικείο κώλο για να πιάσουν,τον εαυτό μου που ψάχνει απελπισμένα το πρόσωπο σου,τον εκκωφαντικό θόρυβο του ηχείου δίπλα μου, "we don`t need no water,let the motherfucker burn,BURN MOTHERFUCKER,BURN". Δε με βοηθάει όμως να σκέφτομαι τα μάτια σου που από την αρχή της βραδιάς με κοιτούσαν έντονα και με αναζητούσαν και με θέλανε και απομακρύνονταν όταν έκανα κι εγώ να κοιτάξω έτσι,το ήξερα αυτό,δεν το καταλάβαινες,ακόμα και πριν πάρεις αυτήν έξω μαζί σου,ενώ ήδη την είχες φιλήσει,γύρισες και με κοίταξες,αυτό δε με βοηθάει να το σκέφτομαι.Και δε μ`αρέσει καθόλου να σκέφτομαι ότι ναι μεν τη φίλησες ναι μεν μπορεί και να την πήδηξες αλλά,ίσως,και λέω ίσως εννοώντας μάλλον,σίγουρα,δεν ένιωσες αυτά που ένιωσες μαζί μου.Και δε θέλω να τα σκέφτομαι αυτά τα τελευταία,όχι,γιατί θέλω να προχωρήσω,θέλω να δω τι θα κάνω μ`αυτή τη ζωή που μου φορτώσανε,μ`αυτά τα άτομα που μ`αγαπήσανε,γιατί εσύ στην τελική δε μ`αγάπησες,όχι;Θέλω να δω αν αγαπάω ακόμα εγώ και πρέπει να τελειώσω εκείνη τη συζήτηση που είχα με την Ελπίδα χθες βράδυ,αν υπάρχει τίποτα παντοτινό τελικά.

Όμως,ακόμα κι έτσι,βλέποντας σε μ`αυτήν ένιωσα τη γλώσσα σου να μπλέκεται με τη δική μου γλώσσα,ένιωσα το χέρι σου στο δικό μου σβέρκο και με διαπέρασε ολόκληρη το άρωμα του σώματος σου.Πιο πολύ απ`όλα μ`αρέσει το άρωμα του σώματος σου.Και το ζεστό σου σβέρκο.

Στο κάτω κάτω,ζήσαμε κι εμείς τις στιγμές μας.