Κακή εποχή,κακές στιγμές περνάω

Αισθάνομαι θαλπωρή όταν είμαι στην αυλή του σπιτιού μου και κοιτάζω τ`αστέρια.Είναι τόσο πολλά,είμαι τόσο μικρή απέναντι στο σύμπαν.
Δε θέλω να σκέφτομαι.Τα ερωτηματικά αιωρούνται πάνω απ`το κεφάλι μου και οι πληγές,ναι,αυτές οι πληγές που εσύ δε θέλεις να πιστέψεις ότι υπάρχουν επειδή πια με θεωρείς κενή,μένουν να χάσκουν ορθάνοιχτες.Σα να θέλω να βάλω αλάτι πάνω τους,σηκώνομαι και πηγαίνω εκεί.Απλά για να νιώσω τα πόδια μου να τρέμουν και το κεφάλι μου να βουϊζει.
Γυρίζω σπίτι και αρχίζουν οι ανδρομές.Τι,πότε,πώς,γιατί.Γιατί δε μίλησα,γιατί δεν έδρασα πιο γρήγορα.Φοβήθηκα,ο φόβος είναι ανθρώπινος.
Δεν ψάχνω παρηγοριά.Απλά πονάω.Δε ζητώ συγχώρεση,δε δικαιολογώ τον εαυτό μου,απλά δεν καταλαβαίνω.
Ποιος είπε ότι αυτή η ζωή είναι εύκολη;Ποιος πίστεψε ότι ήξερα τότε τι έπρεπε να κάνω;Ποιος θα ξεθολώσει το μυαλό μου;
Δεν είχα δόλο γαμώτο,ήμουν τόσο γαμημένα μπερδεμένη.

Ανούσια λόγια.
Σκέψεις.