70% ανακούφιση

Δεν υπάρχει τίποτα ρομαντικό σ`έναν χωρισμό.Μ`ακούς?Τίποτα.Βρίσκεσαι μπροστά στο τέλος,το τέλος που ήρθε αργά και ύπουλα και δε μπόρεσες να κάνεις τίποτα γι`αυτό.Και κάθεσαι και λες στον άλλον ότι γνώρισες μαζί του την αληθινή αγάπη και είσαι ευτυχισμένος γι`αυτό.Αλλά έχεις ένα μαχαίρι στο χεράκι σου αυτό το ευτυχισμένο και πληγώνεις τον άλλον,τον άλλον που λες ότι έχεις αγαπήσει,τον άλλον που δεν του έχει τελειώσει.

Από τις πρώτες μέρες που ήμασταν μαζί,σε κοιτούσα κάποιες φορές από μακριά,θυμάμαι μια φορά σε χάζευα όταν αγόραζες καπνό από ένα περίπτερο....και σκεφτόμουν τη στιγμή που θα σε δω και δε θα είσαι πια δικός μου.Τι βλακώδης σκέψη.Αλλά εγώ πάντα το είχα αυτό το κακό,πάντα σκεφτόμουν και φοβόμουν το τέλος όλων των δυνατών αισθημάτων.Δεν το κατανοούσα μάλλον,γι`αυτό.Πώς διάολο μπορεί να τελειώσει....?Κι εσύ πάντα με βοηθούσες να τον καταπολεμώ αυτό το φόβο και να ζω το τώρα.Μαζί σου.

Είχαμε πάει σ`εκείνο το πάρκο πέρυσι τον Αύγουστο και είχαν συμφιλιωθεί οι ψυχές μας,έτσι μου είπες.Κι εγώ έκλαιγα,έκλαιγα,και τώρα κλαίω γιατί η αγάπη ξεχείλισε τότε κι ένιωθα τον Πόνο σ`όλο μου το κορμί,πόνο για όλες αυτές τις υπέροχα δυνατές σιγμές που είναι καταδικασμένες να ξεχαστούν.Ξέρεις τι εννοώ.Θυμάμαι την εικόνα,θυμάμαι τα λόγια,δε ζω τα συναισθήματα.Δεν ήθελες να ξαναπάμε εκεί.

Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι όταν πια έρχεται το τέλος,δεν τα σκέφτεσαι όλα αυτά πλέον.Σκέφτεσαι άλλα πράγματα.Όπως,ας πούμε,την κραυγή όλου του είναι σου για ελευθερία,την κούραση σου από τα μηνύματα,τα τηλέφωνα,τα τι κάνεις,τα που είσαι,τα μου λείπεις,την ανάγκη σου για ανεμελιά.Την ανάγκη να ικανοποιείς τη θέληση της στιγμής χωρίς να χρωστάς λογαριασμό σε κανέναν.
Και ο έρωτας φθείρεται γιατί η ένταση φεύγει και ούτε που το καταλαβαίνεις πώς,αρχίζεις να ζητάς άλλα πράματα από τη ζωή σου.

Και μένεις να προσπαθείς,να το παλεύεις γιατί σκέφτεσι ότι όχι ρε πούστη εσύ κι αυτός ζήσατε την ολότητα,δε γίνεται να χάθηκε αυτό,θα ξανάρθει.Αλλά δεν ξανάρχεται.

30% θλίψη.
Τίποτα.