Για τα πανηγύρια...

Μαζέψαμε και τις ρετσίνες των επισήμων,τα σκατά των δεξιών και των παππάδων που ήρθαν να τιμήσουν το πανηγύρι του χωριού μας.
Ούτε σωστό λαϊκισμό δεν μπορούν ν`ασκήσουν.Έρχονται,κάθονται στα επίσημα τραπεζάκια τους,μιλάνε στα μικρόφωνα τους και φεύγουνε πριν καν τελειώσουν τα επίσημα χορευτικά.Βαριούνται.
Ανέβηκε η άλλη και γύρισε και είπε "Ήμασταν κοντά σας και θα παραμείνουμε κοντά σας.Κοιμηθείτε ήσυχοι."Βεβαίως και θα κοιμηθούνε ήσυχοι οι αγρότες του χωριού,δε θα παραλείψουνε,θα δούνε και λίγη τηλεόραση πριν να την πέσουν για να ολοκληρωθεί η φαρσοκωμωδία.
Και ήταν 500 άτομα στο πανηγύρι,το 70% χωριανοί.Και όλοι φάγανε,ήπιανε και καλοπεράσανε βεβαίως βεβαίως.Αλλά σήμερα το πρωί ήμασταν...6 άτομα που καθαρίσαμε το χαμό και μαζέψαμε τα σκουπίδια τους και καθαρίσαμε τα τραπέζια τους και πιάσαμε με τα χέρια μας τις δικές τους λερωμένες χαρτοπετσέτες.Κάτω απ`τον ήλιο δυο ώρες.
Κάφροι.
Η μάνα μου λέει ότι παρόλο που θα παραιτηθεί από το σύλλογο του χωριού και του χρόνου θα μαζέψει σκουπίδια.Δίνουμε λέει το καλό παράδειγμα.Σε ποιον??Ποιος μας είδε σήμερα?Αυτοί απλά ξύπνησαν και τα είδαν όλα καθαρά και ούτε που αναρωτήθηκαν ποιανού του βγήκε η πίστη.
Και κάπως έτσι πάει παντού....

εκτός από τα μάτια,δυνητικά ανοίγουν και οι μύτες

Μένει απέναντι μας μια γιαγιά,η κ.Σοφία...Από τότε που πέθανε ο άντρας της είναι μόνη της,παιδιά,εγγόνια δεν έχει να την επισκέπτονται.Είναι κάποιες γειτόνισσες που την επισκέπτονται αρκετά συχνά.Και η δικιά μου η γιαγιά όταν έρχεται από τη Θεσσαλονίκη,κάθε απόγευμα εκεί το περνάει.Μιλάνε για μαγειρική πολύ και,φαντάζομαι,και για το παρελθόν τους...
Η κ.Σοφία ούτε έχει ταξιδέψει,ούτε από λογοτεχνία ξέρει,ούτε ταινίες έχει δει,ούτε μουσικές γνώσεις έχει.Δεν ξέρω αν έχει γνωρίσει την αληθινή αγάπη.Δεν ξέρω αν είχε πάθος ή ένταση ή αξιομνημόνευτο πόνο η ζωή της.Δεν ξέρω αν έχει έρθει σε επαφή με την απόλυτη ηρεμία της ψυχής.Δεν ξέρω αν είναι καλός ή κακός άνθρωπος,αν είναι ενδιαφέρουσα ή επιφανειακή ως χαρακτήρας.Δεν ξέρω αν περιμένει να φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο.

Αυτό που ξέρω είναι ότι όποτε μπαίνω στην αυλή της για να πάρω νερό,μυρίζω κάτι απίστευτο.Αυτή η γυναίκα έχει τον πιο τέλειο κήπο που έχω δει...Είναι ο παράδεισος,δεν ξέρω πώς να εκφράσω με λόγια την υπέροχη αίσθηση της όσφρησης,αλλα πραγματικά θέλω να κυλιστώ μέσα σε αυτά τα λουλούδια και να μείνω εκεί για πάντα και να τα μυρίζω και να με μυρίζουν κι αυτά.Αυτά είναι τα λουλούδια της κ.Σοφίας.Με αυτά ζει.

Η ζωή είναι τόσο μικρή,η μέρα όμως τόσο μεγάλη :)

Κόκκινες γραμμές

Έγινε το αύριο πάλι χθες...
Παλεύω με τη ζέστη περιμένοντας να βραδιάσει πάλι,να περάσουν οι μέρες.
Θέλω να πω τόσα πράγματα σε τόσους ανθρώπους που δε θέλουν να μ`ακούσουν γιατί τα καταλάβαν όλα χωρίς να τους πω τίποτα εγώ.
Λέξεις.Πλημμύρα.Σιωπή.Ελευθερία.Οινόπνευμα.Φυγή.Δρόμος.Χρόνος.Κενο.
Λέξεις που κάνουν σκραμπλ.Θάλασσα.Τσιγάρο.Φεγγάρι.Ανώφελη.Δύσκολη.
5-0.
Δεν είμαι αδύναμη,αλλά εδώ αισθάνομαι αδύναμη.
Είχα άραγε θάρρος ποτέ μου?
Εικόνες.Μια κουρτίνα ν`ανεμίζει σ`ένα ζεστό δωμάτιο.Ο ήλιος να μου καίει το πρόσωπο.Παγωμένο νερό στα μάτια μου.Ένα φιλί στο μέτωπο.Τι σημαίνει ένα φιλί στο μέτωπο;
Πηγαίνω το χρόνο μπροστά,όσο μπορώ.
Φεύγω ήσυχα.

Κακή εποχή,κακές στιγμές περνάω

Αισθάνομαι θαλπωρή όταν είμαι στην αυλή του σπιτιού μου και κοιτάζω τ`αστέρια.Είναι τόσο πολλά,είμαι τόσο μικρή απέναντι στο σύμπαν.
Δε θέλω να σκέφτομαι.Τα ερωτηματικά αιωρούνται πάνω απ`το κεφάλι μου και οι πληγές,ναι,αυτές οι πληγές που εσύ δε θέλεις να πιστέψεις ότι υπάρχουν επειδή πια με θεωρείς κενή,μένουν να χάσκουν ορθάνοιχτες.Σα να θέλω να βάλω αλάτι πάνω τους,σηκώνομαι και πηγαίνω εκεί.Απλά για να νιώσω τα πόδια μου να τρέμουν και το κεφάλι μου να βουϊζει.
Γυρίζω σπίτι και αρχίζουν οι ανδρομές.Τι,πότε,πώς,γιατί.Γιατί δε μίλησα,γιατί δεν έδρασα πιο γρήγορα.Φοβήθηκα,ο φόβος είναι ανθρώπινος.
Δεν ψάχνω παρηγοριά.Απλά πονάω.Δε ζητώ συγχώρεση,δε δικαιολογώ τον εαυτό μου,απλά δεν καταλαβαίνω.
Ποιος είπε ότι αυτή η ζωή είναι εύκολη;Ποιος πίστεψε ότι ήξερα τότε τι έπρεπε να κάνω;Ποιος θα ξεθολώσει το μυαλό μου;
Δεν είχα δόλο γαμώτο,ήμουν τόσο γαμημένα μπερδεμένη.

Ανούσια λόγια.
Σκέψεις.

Πέρα από τις μάσκες,μέσα στις πλευρές

Ανακηρύσσομαι η μεγαλύτερη απ`όλες της πουτάνες αυτού του κόσμου,εγώ.
Επειδή τόλμησα να πιστέψω ότι η αγάπη μου για ένα πρόσωπο θα μπορούσε να μείνει αλώβητη από την ελεύθερη εκπλήρωση των επιθυμιών μου.

At last relief...

Sensation...Some slave of sensation...

Από το πουθενά.Χωρίς σ`αγαπώ,είμαι ερωτευμένος μαζί σου,από πότε,από τότε,πώς,γιατί,μέχρι πότε.
Γενικά είσαι απόμακρος κι αυτό μάλλον μου αρέσει,γιατί δε μου δίνει κανένα βάρος.
Κάποιες στιγμές γίνεσαι πολύ τρυφερός κι αυτό μου αρέσει,γιατί πρώτον με εκπλήσσει.Βλέπουμε μια ταινία και ξαφνικά αρπάζεις το χέρι μου και το σφίγγεις και περνάς τα δάχτυλα σου στα δικά μου και δε μ`αφήνεις.
Δε μιλάς γι`αυτά.Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι,χθες κάποια στιγμή με κοίταξες παρατεταμένα,ήσουν σαν λύκος,δεν το φαντάστηκα αυτό,αν και μετά εξαφανίστηκε,σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Κάποιες φορές,μόνο που ακούω τη φωνή σου ταξιδεύω.Άλλες,μιλάς και σκέφτομαι άλλα πράματα,απλά φεύγω,ξέρεις.

Απ`όταν ήμουν πολύ μικρή,ο μπαμπάς μου μου έμαθε ότι υπάρχουν τρόποι ο χρυσός να γίνει άμμος.Χρυσός είναι κάποιος για σένα,όταν τον γνωρίζεις,όταν είναι ανεξερεύνητο έδαφος και όταν αρχίζεις το ταξίδι μέσα του.Και η πραγμάτωση του ταξιδιού τον μετατρέπει σιγά σιγά σε άμμο.Ζω τη μετατροπή,πιάνω χρυσάφι και το κάνω άμμο.Και γίνομαι άμμος.Κι είναι γαμημένα έντονο συναίσθημα.Και όμορφο.

Δε θέλω συναισθηματικούς δεσμούς,δε θέλω,θέλω την ελευθερία μου.Θέλω εμπειρίες.Θέλω να περπατάω στο δρόμο και να ξέρω ότι είμαι ΕΓΩ.

70% ανακούφιση

Δεν υπάρχει τίποτα ρομαντικό σ`έναν χωρισμό.Μ`ακούς?Τίποτα.Βρίσκεσαι μπροστά στο τέλος,το τέλος που ήρθε αργά και ύπουλα και δε μπόρεσες να κάνεις τίποτα γι`αυτό.Και κάθεσαι και λες στον άλλον ότι γνώρισες μαζί του την αληθινή αγάπη και είσαι ευτυχισμένος γι`αυτό.Αλλά έχεις ένα μαχαίρι στο χεράκι σου αυτό το ευτυχισμένο και πληγώνεις τον άλλον,τον άλλον που λες ότι έχεις αγαπήσει,τον άλλον που δεν του έχει τελειώσει.

Από τις πρώτες μέρες που ήμασταν μαζί,σε κοιτούσα κάποιες φορές από μακριά,θυμάμαι μια φορά σε χάζευα όταν αγόραζες καπνό από ένα περίπτερο....και σκεφτόμουν τη στιγμή που θα σε δω και δε θα είσαι πια δικός μου.Τι βλακώδης σκέψη.Αλλά εγώ πάντα το είχα αυτό το κακό,πάντα σκεφτόμουν και φοβόμουν το τέλος όλων των δυνατών αισθημάτων.Δεν το κατανοούσα μάλλον,γι`αυτό.Πώς διάολο μπορεί να τελειώσει....?Κι εσύ πάντα με βοηθούσες να τον καταπολεμώ αυτό το φόβο και να ζω το τώρα.Μαζί σου.

Είχαμε πάει σ`εκείνο το πάρκο πέρυσι τον Αύγουστο και είχαν συμφιλιωθεί οι ψυχές μας,έτσι μου είπες.Κι εγώ έκλαιγα,έκλαιγα,και τώρα κλαίω γιατί η αγάπη ξεχείλισε τότε κι ένιωθα τον Πόνο σ`όλο μου το κορμί,πόνο για όλες αυτές τις υπέροχα δυνατές σιγμές που είναι καταδικασμένες να ξεχαστούν.Ξέρεις τι εννοώ.Θυμάμαι την εικόνα,θυμάμαι τα λόγια,δε ζω τα συναισθήματα.Δεν ήθελες να ξαναπάμε εκεί.

Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι όταν πια έρχεται το τέλος,δεν τα σκέφτεσαι όλα αυτά πλέον.Σκέφτεσαι άλλα πράγματα.Όπως,ας πούμε,την κραυγή όλου του είναι σου για ελευθερία,την κούραση σου από τα μηνύματα,τα τηλέφωνα,τα τι κάνεις,τα που είσαι,τα μου λείπεις,την ανάγκη σου για ανεμελιά.Την ανάγκη να ικανοποιείς τη θέληση της στιγμής χωρίς να χρωστάς λογαριασμό σε κανέναν.
Και ο έρωτας φθείρεται γιατί η ένταση φεύγει και ούτε που το καταλαβαίνεις πώς,αρχίζεις να ζητάς άλλα πράματα από τη ζωή σου.

Και μένεις να προσπαθείς,να το παλεύεις γιατί σκέφτεσι ότι όχι ρε πούστη εσύ κι αυτός ζήσατε την ολότητα,δε γίνεται να χάθηκε αυτό,θα ξανάρθει.Αλλά δεν ξανάρχεται.

30% θλίψη.
Τίποτα.